La fe #2 (part. Pablo Alborán)

Te vaak voel ik dat je er niet bent of dat je niet komt
Gelukkig kom je altijd terug, verras je me met nieuwe ideeën
Zo stil, zo licht, je klopt nooit aan de deur
Totdat ik op een dag wakker word en je aanwezigheid alles vult
Als een gouden draad waar ik aan trek en me ontrafelt
En elke knoop die ik in mijn hoofd heb, vernietigt

En ik hoop dat ik niet vergeet dat je om de hoek op me wacht
Van deze straat, van dit plein, van deze helling
En je gaapt als ik zeg dat niets meer is zoals het was
En wanneer ik het het meest nodig heb, maak je een grapje over het probleem, dat al wegvliegt

Kom bij me zitten, luchtvlieger
Kom me verlichten in de schaduw met je glazen vleugels
En vlieg naar me toe en verjaag de chaos
Zo onaantastbaar, altijd op het punt om te komen

Bereid je voor op de orkaan, ik voel de bries al komen
Met het mysterie van zijn onzichtbaarheid, stipt maar met een wachtlijst

En ik voel me zo dom door mijn geheugenverlies
Ik beloof mezelf dat ik zal onthouden dat je genade zult hebben

Ik ken het einde van mijn verhaal niet en wil het ook niet weten
Laat de draaimolen niet stoppen, laat hem draaien in dit reuzenrad

Kom bij me zitten, luchtvlieger
Kom me verlichten in de schaduw met je glazen vleugels
En vlieg naar me toe en verjaag de chaos
Zo onaantastbaar, altijd op het punt om te komen

En kom bij me zitten, luchtvlieger
Kom me verlichten in de schaduw met je glazen vleugels
En vlieg naar me toe en verjaag de chaos
Zo onaantastbaar, altijd op het punt om te komen

Kom bij me zitten
Kom bij me zitten