L'Acrobata

Er is een stille zee hierboven en ik heb geen net
Maar de trommel groeit in het blauw en ik zal me lanceren
Ze houden hun adem voor mij in, maar ik zal ze verbazen
In de cirkel die ik dan in de leegte zal maken
De huizen, de mensen, de verre straten daar beneden
De fouten van de mensen tellen hier niet meer
De drempel van het kwaad die in ons zit, zal ik oversteken
En tot in het publiek zal ik je bereiken

Liefde die ik moet uitvinden
Ik, net als de dichters en de vogels, heb hier op aarde geen balans
Maar mijn hart duwt me om te riskeren
En op deze draad, vastgemaakt aan de maan, zal ik elke avond leven
Stervend voor jouw ogen en aan jouw borst zal ik me bevrijden
In de vlucht die ik ken

Ik streel jouw koren en dan omhoog in de oneindigheid
Welke belofte dan ook, zal hier meer waarachtig zijn
Voor lange seconden totdat ik zal vergeten
Dat een man hierboven niet kan blijven

Liefde die ik moet uitvinden
Ik, net als de kinderen en de acrobaten, heb hier op de grond geen verstand
Maar mijn hart duwt me om te riskeren
En op dit trapeze dat elke avond voorbij komt en nooit meer terugkeert
En wat een tederheid om je handen vast te pakken, je de blauwe lucht in te brengen
En nooit meer naar beneden te komen

Vergeef me deze leugen die groter is dan wij
Maar hoe zou ik willen
Je daarboven te brengen
Nooit meer naar beneden komen, nooit meer naar beneden komen