Col Tempo Imparerò

Wat kan ik zeggen over jouw ogen
Zelfs in gedachten zou ik ze tekenen
In mijn herinneringen, je weet dat je niet veroudert
Jouw afwezigheid laat me nooit alleen
Mijn vermogen om alles in stukken te breken
De leegte om me heen te creëren
Nu het moment moeilijk wordt
Omdat er geen tijd meer is
Met de tijd zal ik leren
De wereld niet te haten
Met de tijd zal ik begrijpen
Waarvoor ik me verstop
En zal ik mezelf herontdekken
In staat om te vergeven wie
Mijn tijd heeft genomen
Die de aanrakingen heeft genomen
Die ik ook nodig heb
Die de onzekerheden heeft genomen
Maar misschien heb ik al vergeven

Maar het echte gemis is voor dat kind
Dat je nooit wilde hebben
Zittend zou ik wachten op elke ontwaking
En een paar van jouw gezichten zou ik stelen
Nu de nacht achter de berg daalt
Ondanks mijn bijziendheid
Ontdek ik al nieuwe rimpels op mijn voorhoofd
En begrijp ik de magie ervan
Met de tijd zal ik weer
De ramen openen
Om weer te ademen
De geur van brem
En als ik het kan
Dan zal ik misschien opnieuw geboren worden
In de gebaren van de kinderen
Van het kind dat ik niet heb
Met de tijd in mijn handen
Me meer liefhebbend
Met de tijd zal ik misschien leren