Ramito de Violetas

Ze was gelukkig in haar huwelijk, ook al was haar man de duivel zelf
Hij had een beetje een slecht humeur, ze klaagde dat hij nooit teder was
Al meer dan drie jaar ontvangt ze brieven van een vreemde
Brieven vol poëzie die haar de vreugde hebben teruggegeven

Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het?
Wie stuurde jou bloemen in de lente?

Met liefde ontving je ze
Zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde jou een bosje viooltjes

Soms droomt ze, soms stelt ze zich voor
Hoe zal hij zijn, die zoveel om haar geeft?
Zal hij een man zijn met grijs haar?
Een open glimlach en tederheid in zijn handen

Wie is degene die in stilte lijdt?
Wie kan haar geheime liefde zijn?

Zij die niets weet, kijkt naar haar man en zwijgt dan
Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het?
Wie stuurde jou bloemen in de lente?

Met liefde ontving je ze
Zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde jou een bosje viooltjes

Elke middag als haar man terugkomt
Moegestreden van het werk kijkt hij haar schuin aan
Hij zegt niets omdat hij alles weet
Zij is zo, gelukkig op haar eigen manier
Want hij is degene die haar verzen schrijft
Hij is haar minnaar, haar geheime liefde

Zij die niets weet, kijkt naar haar man en zwijgt dan
Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het?
Wie stuurde jou bloemen in de lente?

Met liefde ontving je ze
Zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde jou een bosje viooltjes