Ramito De Violetas

Ze was gelukkig in haar huwelijk, ook al was haar man de duivel zelf
Hij had een beetje een slecht humeur
Ze klaagde dat hij nooit teder was

Al meer dan drie jaar ontvangt ze brieven van een vreemde
Brieven vol poëzie die haar weer blij maken

Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het (was het, was het, was het, was het)
Wie stuurde je bloemen in de lente, (was het, was het, was het, was het) met liefde ontving je ze
Zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde je een bosje viooltjes

Soms droomt ze en stelt zich voor
Hoe zal hij zijn, die zoveel om haar geeft
Zal hij een man zijn met grijs haar
Een open glimlach en tederheid in zijn handen

Wie zal hij zijn, lijdt in stilte
Wie kan haar geheime liefde zijn
Zij die niets weet kijkt naar haar man en zwijgt dan

Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het (was het, was het, was het, was het)
Wie stuurde je bloemen in de lente, (was het, was het, was het, was het) met liefde ontving je ze, zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde je een bosje viooltjes

Elke middag als haar man terugkomt
Moegestreden van het werk kijkt hij haar schuin aan
Hij zegt niets omdat hij alles weet
Zij is zo gelukkig op haar eigen manier
Want hij is degene die haar verzen schrijft, hij is haar minnaar, haar geheime liefde
Zij die niets weet kijkt naar haar man en zwijgt dan

Wie schreef jou die verzen, zeg me meisje wie was het. (was het, was het, was het, was het) Wie stuurde bloemen in de lente (was het, was het, was het, was het)
Met liefde ontving je ze, zoals altijd zonder kaartje
Hij stuurde je een bosje viooltjes

Sha-raira, sha-raira, sha-raira, rara-irarai
Sha-raira, sha-raira, sha-raira, ra