Aunque Me Puedas Ver
McKlopedia
Ook Al Kun Je Me Niet Zien
Sluit je ogen, knijp stevig
En omarm me alsof het altijd zo is
Dezelfde tijd, dezelfde mensen
En omarm me alsof het altijd zo is
Alsof je nergens heen gaat
Je bent nog niet weg en ik wil je niet wachten
Waar ik ook ben, daar is jouw thuis
Ook al kun je me niet zien
Het leven is een treinstation
Jaren zijn de wagons van degenen
Die geboren worden als onschuldige passagiers
Van wat er bovenop hen komt
Bij het passeren van de poortjes
De dood markeert de tickets
En begint deze eindeloze reis
Bovenop hun rails
Ontrouw, hemels, christelijk, werelds
Vol spijt, kwaad zonder genade
Vrije veroordeelden, meesters en slaven
Geschiedenis scheppend, verhalen vertellend
Stoten, struikelen, vallen
Toppen die de winter vergezellen
Zomer, lente, de pijn van het wachten
Routine van een willekeurige dag
Blindheid, doofheid, gebreken, deugden
Tienduizend kisten, het graf, de dood
Houd me in gedachten, ook al weet ik dat je ver weg bent
Complex gevoel, kloppend hart
Vastberadenheid, passie om te zijn, zonsopgang, zonsondergang
Verdrietig zijn, verzwakken, blozen van genot
Dromen om een vogel te zijn die in volle vlucht is
En de handen aan te raken van degenen die voor altijd naar de hemel zijn gegaan
Sluit je ogen, knijp stevig
En omarm me alsof het altijd zo is
Dezelfde tijd, dezelfde mensen
En omarm me alsof het altijd zo is
Alsof je nergens heen gaat
Je bent nog niet weg en ik wil je niet wachten
Waar ik ook ben, daar is jouw thuis
Ook al kun je me niet zien
Als God bestaat, als de hemel bestaat en als Christus echt leeft
Geef de tijd die je me niet gaf aan de serafijnen
Die me zeker in een droom je lessen fluisteren
Die ik miste toen je leefde en met kalmte
Ondanks dat de afstand zijn sporen nalaat
Verkies ik te denken dat je me beschermt vanuit een ster
Die op een verre planeet met de engelen rondzwerft
En af en toe verhuis je naar mijn hart
Dat je mijn twijfels opheldert
En dat je me licht geeft als ik in het donker ben
Ik ben de vrucht van jouw zijn, jouw zaad, ik ben de erfenis
Een fout uit het verleden
Een wonder van het leven
De tranen die zijn vergoten van twee wezens die van elkaar hielden
Die dankzij mijn aanwezigheid bij elkaar moeten blijven
Na de dilemma
Dat er geen alternatieven zijn
En dat het licht van jouw prisma al op een ander vlak is
Omdat ik me niet herinner dat ik het heb gezegd, papa, ik hou van je
Sluit je ogen, knijp stevig
En omarm me alsof het altijd zo is
Dezelfde tijd, dezelfde mensen
En omarm me alsof het altijd zo is
Alsof je nergens heen gaat
Je bent nog niet weg en ik wil je niet wachten
Waar ik ook ben, daar is jouw thuis
Ook al kun je me niet zien
