サントラ (santora) (feat. Creepy Nuts)

Zorgen en geheimen, vol met mijn eigen gedoe
Zorgen en geheimen, slikken en met een glimlach aan het werk
Voor mijn neus, het werk dat ik moet doen, vul ik met mijn gedachten
Verlies en lachen, niet mezelf zijn, maar iemand anders worden, dat is het werk

Zoekend naar iets dat ik niet kan zijn, waarom blijf ik worstelen?
Ongepaste dingen, aangewakkerd, diep van binnen, dat is het werk
Zoveel woorden weven, eindelijk één die overkomt, dat is het werk
Zelfs woorden zijn overbodig, met één beweging van mijn ogen, vertel ik alles, dat is het werk
Mezelf legitimeren, dat is het werk, mezelf evalueren, dat is het werk

Zelfs als ik anderen opzij duw
Is het werk om mezelf erkend te krijgen
Het werk om te laten huilen, het werk om te laten lachen
Jij die kijkt, stapelt het op, dat is het werk
Emoties van anderen, niets daarvan komt voort, dat is het werk

Als een film, hoe ik ben opgegroeid
Zelfs als het geen dramatisch verleden is
Laat het stralend zijn
De alledaagse manier van leven
Dit leven is een verzinsel
Ik kan alleen maar zelf mijn verhaal tekenen
Die dag, de verzonnen onzin aan de buitenkant
Het verhaal dat me inhaalt

Als ik de pen pak en de microfoon vastpak
Als ik één keer draai en de naald laat vallen
Als het doek opgaat en ik op het podium sta
Als de camera draait en het startsein klinkt
Ben ik de beste, simpel en het slechtste
Boven gemiddeld, gevoelig en gemiddeld
Totdat de lades leeg zijn, geef ik alles
Blijf geven, geven, geven, zonder moe te worden
Mijn hart en lichaam blootleggen
Herhaaldelijk mezelf lachen
Van de zelfmoordbrug, peace one love

Zullen ze me accepteren zoals ik ben?
Zal die oude ik van me houden?
Zal ik plotseling bloeien?
Of zal ik stilletjes verwelken?

Op de laatste nacht van mijn zesentwintigste, met enige verwachting sluit ik mijn ogen en slaap
Op de eerste ochtend van mijn zevenentwintigste, word ik weer wakker zonder iets
De dag dat mijn vriend op reis ging
De dag dat mijn naaste daarheen ging
Van het podium, van achter het scherm
Zeg ik met deze mond: Hoe gaat het? Hoe voel je je?

Met een luide stem en schuddende schouders
Met open ogen en een vurige blik
Schrijf ik levendig
Mijn eigen manier van leven
Als ik geen dromen heb, lijdt het niet
Toch kan ik alleen maar zo blijven worstelen
Die dag, aan de andere kant van de rails waar ik struikelde
Grave ik dit pad

Lights camera, zoveel nachten
Zoveel scènes en zoveel cuts
Lights camera, zoveel ochtenden
Zoveel leugens en zoveel feiten

Lights camera, zoveel blikken
Als het eindpunt er is, zoveel afleidingen
Lights camera, zoveel oren
Eén schot, dat is actie

Als een film, hoe ik ben opgegroeid
Zelfs als het geen dramatisch verleden is
Laat het stralend zijn
De alledaagse manier van leven
Dit leven is een verzinsel
Ik kan alleen maar zelf mijn verhaal tekenen
Die dag, de verzonnen onzin aan de buitenkant
Het verhaal dat me inhaalt

Met een luide stem en schuddende schouders
Met open ogen en een vurige blik
Schrijf ik levendig
Mijn eigen manier van leven

Als ik geen dromen heb, lijdt het niet
Toch kan ik alleen maar zo blijven worstelen
Die dag, aan de andere kant van de rails waar ik struikelde
Grave ik dit verhaal.