The Ballad of Lucy Jordan

De ochtendzon raakte zachtjes de ogen van Lucy Jordan
In een witte slaapkamer in een witte buitenwijk
Terwijl ze daar onder de dekens lag te dromen van duizend minnaars
Tot de wereld oranje werd en de kamer om haar heen draaide.

Op zevenendertigjarige leeftijd realiseerde ze zich dat ze nooit
Door Parijs zou rijden in een sportauto met de warme wind in haar haar.
Dus liet ze de telefoon maar overgaan en zat ze daar zachtjes te zingen
Kleine kinderliedjes die ze had geleerd op de knieën en in de stoel van haar vader.

Haar man is naar zijn werk en de kinderen zijn naar school,
En er zijn, oh, zoveel manieren voor haar om de dag door te brengen.
Ze kon uren het huis schoonmaken of de bloemen herschikken
Of naakt door de schaduwrijke straat rennen en de hele weg schreeuwen.

Op zevenendertigjarige leeftijd realiseerde ze zich dat ze nooit
Door Parijs zou rijden in een sportauto met de warme wind in haar haar.
Dus liet ze de telefoon maar overgaan terwijl ze daar zachtjes zong
Mooie kinderliedjes die ze had geleerd op de knieën en in de stoel van haar vader.

De avondzon raakte zachtjes de ogen van Lucy Jordan
Op het dak waar ze klom toen al het gelach te luid werd
En ze boog en maakte een buiging voor de man die zijn hand uitstak en haar aanbood,
En hij leidde haar naar de lange witte auto die wachtte voorbij de menigte.

Op zevenendertigjarige leeftijd wist ze dat ze voor altijd had gevonden
Terwijl ze door Parijs reed met de warme wind in haar haar ...