Zo
Ik die altijd een sterke overtuiging had
Dat de liefde mij nooit zou bereiken
Had niet kunnen denken dat het me zou overkomen
Het was op een nacht met een volle maan
Toen ik mijn ziel en mijn wezen overgaf
En mijn huid zich vastklampte aan de zijne
En zo, raakte ik verstrikt in zijn huid
Een bron, ik verging in zijn lichaam
Ik verdwaalde in zijn zee
En bleef vastgeankerd aan die verlangen om te beminnen
Ik stierf, het werd helder, en ik begreep
Dat als er iets erger is dan sterven
Dat is zonder jou zijn
Ja, ik bewaar nog steeds zijn essentie in mij
Ik draag de warmte van zijn lichaam op mijn huid
En de pijn van zijn dodelijke afwezigheid
Ja, ik moest de hele wereld doorkruisen
Proberend die liefde te vergeten
En zonder te weten hoe ik dat moest doen
En zo, raakte ik verstrikt in zijn huid
Een bron, ik verging in zijn lichaam
Ik verdwaalde in zijn zee
En bleef vastgeankerd aan die verlangen om te beminnen
