La Luna Me Sabe a Poco

Ze zei dat haar hart tot aan het plafond betegeld was
Dat ik haar misschien een rand van kussen kon geven
Om de zakken van de schort te vullen met toekomst
En een herinnering aan elke tegel op te hangen

En er is niets zo walgelijk als het volhouden als een rots
Tot de winter voorbij is
Dat ze zegt dat we elkaar weer zullen zien
Dat ze heeft geleefd in een fluitje
Trots om een merrie zonder teugels te zijn
Versleten van het lopen over de grond

Ik zei haar dat 's nachts de zeeën uit mijn poriën kwamen
Dromend dat ze met me sprak en me vastgreep aan haar stembanden
Dat niemand kan slapen terwijl mijn hart klopt
Het lijkt wel alsof ze glas aan het kauwen is

Ik heb een kat in mijn ingewanden, een trilling in mijn wimpers
En heel weinig tijd
Als ze me zegt dat we elkaar weer zullen zien
Breek ik de jaloezieën af, om door mijn raam
De weg open te laten, als ze moe is van het lopen over de grond

We leggen de tafel, jij blijft aan mijn zijde
Om bij zonsopgang te eten wat onze handen willen
En als toetje een vervloekte zon die me gek maakt
Want je weet dat de maan voor mij altijd te weinig smaakt

Ze zei dat haar hart tot aan het plafond betegeld was
Dat ik haar misschien een rand van kussen kon geven
Om de zakken van de schort te vullen met toekomst
En een herinnering aan elke tegel op te hangen

We leggen de tafel, jij blijft aan mijn zijde
Om bij zonsopgang te eten wat onze handen willen
En als toetje een vervloekte zon die me gek maakt
Want je weet dat de maan voor mij altijd te weinig smaakt