Los mismos clavos

Je zegt dat ik op de slakken lijk
ik heb genoeg dak, ik sterf in zonneschijn,
achter de dichtheid van de stortbui
is het dat de goede weg slecht is geworden
of dat ik geen klap wil geven,
maar alleen jouw stem wil horen.

Dat ik altijd aankom op het verkeerde moment dat het hart aangeeft
en dat, als we alleen zijn, het schild stoort.

Ze zeggen dat jouw onderbroekjes fladderen
dat ze het alleen doen zodat ik ze zie
met vleugels van onvervulde liefde,
is het dat we ze zo slecht hebben bevuild
dat de matrassen slechte mensen zijn,
ze willen altijd gelijk hebben.

Dat ik altijd aankom op het verkeerde moment dat het hart aangeeft
en dat, als we alleen zijn, het schild stoort.

Mijn huis is waar jij bent
dezelfde ogen, hetzelfde licht
mijn huis is waar jij bent
dezelfde spijkers, hetzelfde kruis
dezelfde spijkers, dezelfde kist.