El Payaso

Hij kon een kind eindeloos laten lachen,
met geniale ideeën, dat kon alleen hij.
Zijn gezicht geschminkt in kleuren, met een viool in zijn hand,
dat klonk meer of minder, maar maakte iedereen blij.
En het feit is dat hij diep van binnen ongelukkig was,
het leek hem belachelijk om zijn neus te verven,
het was veel indrukwekkender om een salto te maken
en hij wilde een evenwichtskunstenaar zijn
en op de piste het applaus horen
in plaats van zoveel te lachen.

Hij wist nooit zijn rol te accepteren, zonder het te beseffen
dat hij zoveel mensen gelukkig maakte in zijn rol als Cinderella.
Als hij op een dag niet in de circus zou zijn, zou het eindigen,
het zou nooit meer hetzelfde zijn zonder zijn viool.
Maar hij bleef volharden in zijn ongelukkigheid,
het leek hem zo belachelijk met een geschilderde neus,
hij droomde nog steeds van de trapeze,
hij wilde een evenwichtskunstenaar zijn
en op de piste het applaus horen
in plaats van zoveel te lachen.

Het was een witte, winterse ochtend, na de repetitie,
kon hij het niet langer weerstaan, hij klom op de balk,
en toen hij daarboven was,
voelde hij de duizeligheid omhoog komen tot zijn keel,
en ze hadden de netten de laatste keer niet neergezet...
Hij voelde nauwelijks iets toen hij viel,
de dierenbegeleider, die terugkwam, was de eerste die hem zag.
Hij overleefde het en een maand later zeiden ze:
"Alles is voorbij, het circus is gesloten,
er kwamen geen kinderen meer naar de voorstelling."

Vandaag leeft hij teruggetrokken ergens, aan de rand,
vastgeplakt aan zijn rolstoel, dag en nacht,
het lijkt erop dat hij eindelijk accepteert,
dat hij zelfs soms viool speelt.
Tien kinderen bezoeken hem en maken hem blij,
wanneer hij ze in de verte ziet aankomen, verft hij zijn neus.
En als iemand met minachting lacht, antwoordt hij:
"Ik zou een miserabele zijn, ik zou de schuldige zijn,
als ik de missie niet vervulde die ik kreeg.
Want hoewel ik een mislukking was,
ben ik van beroep clown,
vergeef me niet verkeerd, God maakte me zo."