Poema da Malta das Naus

Ik gooide een plank in de zee,
stak er een stok en een laken in.
Met zeemansgevoel
meet ik de hoogte van de Zon.

De wind blies me de goede kant op,
bracht me naar de rand van de wereld.
Een zwervende schim,
rommel van een jager.

Ik sliep op de rug van de golven,
verbaasd aan de rand van de stranden.
Ik vervloekte, smeekte om onheil,
beet in touwen en speren.

Ik verbrandde mijn ruige haar,
had mijn lichaam vol wonden,
mijn kiezen knalden,
ik verging van scheurbuik.

Met mijn linkerhand zegende ik mezelf,
met de rechter wurmde ik.
Duizend keer viel ik op de grond,
nog eens duizend keer stond ik op.

Mijn lach met rotte tanden
weergalmde in de zeven zeeën.
Ik stichtte steden en levens,
brak de kisten en de vaten.

Ik beefde in het donker van de jungle,
stoom van zweet.
Ik strekte me uit op het zand en het gras
met vrouwen van alle kleuren.

Ik vormde de sleutels van de wereld
waar anderen hun naam aan gaven,
maar wie in de diepte dook
van de droom, dat was ik.

Mijn smaak is anders.
Ik proef mezelf en weet dat ik zout ben.
Je wordt niet zonder gevolgen geboren
op de stranden van Portugal.