Fina ropa blanca
Luis Alberto Spinetta
Fijne witte kleren
Zij lachte in haar fijne witte kleren,
naakt in de zon.
Als een spook dat alles van mijn lijf afschrapt,
Een steen in de zon.
Alle spiegels van haar hart
verbraken in mij.
Elke ochtend lijkt op eentje.
De lucht is weg
en op zoek naar wat?
Misschien vluchten de schaduwen.
Iets lichts in haar sluiting die opent,
iets dodelijks en definitiefs.
Laat sporen na in de schaduwen en op de straten,
Een nevel op de zee.
Alleen maar wolken op zoek naar een bries,
Alleen maar wolken op zoek naar een bries.
Ze meenemen, alleen maar meenemen,
En misschien zullen de schaduwen vluchten.
Alle spiegels van haar hart
verbraken in mij.
Elke ochtend lijkt op eentje.
De lucht is weg
en op zoek naar wat?
Misschien vluchten de schaduwen.
Zij lachte in haar fijne witte kleren,
naakt in de zon.
En ik maak een boot van de mal van haar lichaam,
Wil hem zien op de zee,
onder wolken op zoek naar een bries,
onder wolken op zoek naar een bries.
Ze meenemen, alleen maar meenemen,
En misschien zullen de schaduwen vluchten.
