Caruso

Waar de zee glinstert en de wind hard waait
Op een oud terras voor de baai van Sorrento
Een man omarmt een meisje nadat ze had gehuild
Dan haalt hij adem en begint weer te zingen

Ik hou heel veel van je
Maar zoveel, zoveel van je weet je
En het is een keten nu
Die het bloed in je aderen doet smelten, weet je

Hij zag de lichten midden in de zee, dacht aan de nachten daar in Amerika
Maar het waren alleen de lampen en de witte spoortjes van een schroef
Hij voelde de pijn in de muziek en stond op van de piano
Maar toen hij de maan zag opkomen
Uit een wolk
Leek zelfs de dood zoeter voor hem
Hij keek in de ogen van het meisje, die ogen groen als de zee
Toen kwam er plotseling een traan en hij dacht dat hij zou verdrinken

Ik hou heel veel van je
Maar zoveel, zoveel van je weet je
En het is een keten nu
Die het bloed in je aderen doet smelten, weet je

De kracht van de lyriek waar elk drama een leugen is
Die met een beetje truc en met mimiek kun je iemand anders worden
Maar twee ogen die je zo dichtbij en echt aankijken
Laten je de woorden vergeten, verwarren je gedachten
Zo wordt alles klein, zelfs de nachten daar in Amerika
Je draait je om en ziet je leven als de spoortjes van een schroef
Maar ja, het is het leven dat eindigt, maar hij dacht er niet veel aan
Sterker nog, hij voelde zich al gelukkig en begon zijn zang opnieuw.