Derrière le brouillard (part. Grand Corps Malade)

En in het donker, achter de mist
Hoorde ik die piano zingen
Zingen over hoop, de wens om te geloven
Dat we alles opnieuw kunnen uitvinden

Dus voeg ik mijn stem weer eens toe
Om te blijven staan in de storm
Voeg ik mijn stem weer eens toe
Om de moed te vinden

Er is geen recept, om de beproevingen te doorstaan
De stromen van rivieren te bedwingen, als de tragedies vallen
Er is geen recept, om de drama's te verwerken
De zeeën te oversteken met een peddel, als de droom je charmeert

Er is geen recept, als je er ook geen had
Niemand had je gewaarschuwd, je hebt gevochten zoals je kon
Er is geen recept, als de hel je de hand schudt
Opgeven is menselijk, de toekomst is ver weg

Maar je begon te zingen, niet eens uit keuze
Zoals bij elke val, elke keer, het kwam vanzelf in jou
Zingen, als een verrast kind
Als een overlevingsinstinct, als een moment van woede

Zingen om te accepteren, te uiten
Te weerstaan, vooruit te gaan, te groeien, te bestaan
Zingen als een veerkracht, een bevrijding
Zingen als een vanzelfsprekendheid

En in het donker, achter de mist
Hoorde ik die piano zingen
Zingen over hoop, de wens om te geloven
Dat we alles opnieuw kunnen uitvinden

Dus voeg ik mijn stem weer eens toe
Om te blijven staan in de storm
Voeg ik mijn stem weer eens toe
Om de moed te vinden

Op welk moment begrijp je dat het jouw ding is?
Dat de muziek terugkomt om je op te tillen na elke val
Op welk moment weet je dat het je kompas is?
Wanneer het leven je straft, troost de muziek je

Op welk moment heeft die piano gezongen?
Zijn akkoorden hebben je achtervolgd, hebben je gezondheid gekoesterd
Op welk moment is het je ademhaling?
En op welk moment maken we er een lied van?

Als ik me voel als een kind
Heb ik al meerdere levens gehad
Ik kan vooruit kijken
Terwijl ik zing wat men me heeft afgenomen

Ook ik heb een soort mist gekend
En ik hoorde die piano in de verte
En ook ik, zonder het echt te verwachten
Voegde mijn stem er natuurlijk bij

We hebben totaal verschillende verhalen
Maar uiteindelijk enkele overeenkomsten
Als een toon van welsprekendheid
Ik schrijf, jij zingt, de mist is ver weg

En in het donker, achter de mist
Hoorde ik die piano zingen
Zingen over hoop, de wens om te geloven
Dat we alles opnieuw kunnen uitvinden

Dus voeg ik mijn stem weer eens toe
Om te blijven staan in de storm
Voeg ik mijn stem weer eens toe
Om de moed te vinden