Marco (part. Mario Mendoza)

Ik ben Marco, die elke dag vaart
Alsof ik continenten doorkruis, onherbergzaam en onbekend
Ik reis van maandag naar maandag, als iemand van eiland naar eiland
Als iemand die door valleien en woestijnen trekt, zonder bagage, zonder voedsel en zonder water
Ik ben de reiziger van het alledaagse
Ik ga feesten, word verliefd, voel me alleen
Ik raak in de put en uiteindelijk weet ik niet hoe ik uit de hel moet komen
Ik heb monsters gezien daar beneden in de schaduwgebieden
In de verborgen labyrinten van het onbewuste
Ik heb gedacht aan zelfmoord, om ver weg te gaan, waar niemand mijn naam kent
Ik heb gedroomd om een cisterciënzers monnik, pygmee, zeeman of eskimo te zijn
Ik ben altijd afwezig, ver weg, in mezelf gekeerd, het is moeilijk om me te vangen
De stad is een ui en ik verken elke laag met dezelfde intensiteit
Ik heb met passie, met angst, aan de rand van de afgrond bemind
En ik ben ook midden in de nacht wakker geworden, wetende dat ik helemaal alleen ben, zonder iemand
Als een Robinson Crusoe die verdwaald is in deze stad van regen en stormen
Een zwervende Robinson, van straat naar straat, nomade, zonder stam of familie
Een neerslachtige Robinson die zinkt in de gevaarlijke nachten van een spookachtige stad
Ik ben Marco, de verliefde, de eenzame, de schipbreukeling
Maar ik ben ook Jorge, Carlos en Fidel
Ik ben Amanda, Carmen en Lulú
Ik kom uit het zuiden en het noorden
Van het defecte en Buenos Aires
Ik kom uit Lima, Montevideo, Havana en Santiago
Ik ben hetero, bi, homo, trans, aseksueel
Ik hou van iedereen en ik hou van niemand
Ik ga met iedereen naar bed en met niemand
Alle bedden op aarde zijn van mij en in geen enkel kan ik slapen
Ik weet dat achter elke aanraking een immense pijn schuilgaat
En dat elke liefde het begin is van een lange val
Ik zeg nooit 'ik hou van je' en ik heb nooit geleerd om afscheid te nemen
Uiteindelijk slaap ik altijd in de open lucht
Ik ken de zonde als weinigen
Ik ben een expert in afdalingen, in mezelf pijn doen en het kost me veel moeite om mezelf te redden
Ik ken deuren die naar andere werelden leiden, geheime doorgangen, interdimensionale tunnels
De realiteit is een labyrint en ik weet waar de uitgang is
Ik ben de avonturier van de onbekende dimensies
De wandelaar van de parallelle universums
Elke nacht droom ik van de Sputnik
Ik ben de piloot van de luchtvaartmaatschappijen van God
Ik ben de psychonaut die uiteindelijk altijd alleen en in foetushouding gaat liggen
Ze zeggen dat ik hulp nodig heb, dat ik naar de psycholoog moet gaan
Dat ik de volgzame leerling van de therapeut moet worden
Mijn natuurlijke staat is melancholie
Ik ben altijd het probleem, het obstakel
Iemand van wie het onmogelijk is om trots te zijn
Ik ben niet geïnteresseerd in politiek, maar in poly-ethiek
De ziekte is een oude bekende en ik genezen altijd met woorden
Ik ben een expert in teleurstellingen
Ik heb geen plannen, ik houd me niet vast
Ik weet dat elke hoop een valstrik is
Ik breng de nachten slapend door, varend naar het niets
Mijn eenzaamheid is mijn enige rijkdom
Ik lieg niet tegen mezelf
Verliezen is mijn motto
Gisteren is vandaag
Morgen is vandaag
Alle tijden storten zich naar het nu
Ik draai rond in een labyrint waar ik altijd voor dezelfde spiegel eindig
Verleden, heden en toekomst zijn niet meer dan kneedbare metaforen van dezelfde kromme
Carpe diem
Op een dag zal ik sterven zoals iedereen
En dan zal ik terugkomen met een andere naam en een ander gezicht
En ik zal incarneren in een ander lichaam en een ander gezicht hebben
Ik zal indiaan, blond, zwart, mesties, sambo zijn
Ik zal José, Raquel of Guadalupe heten
Ik zal paisa, porteño of Mexicaan zijn
Sterven is niet meer dan reizen naar de volgende geboorte
Ik zal altijd in transit zijn
En ik hoop op een dag te leren stijgen
Leren om superieur te zijn aan mijn tegenslagen en mijn diepste ellende.