Una ciudad llamada Perdición
Los Suaves
Een stad genaamd Verdoemenis
Je verdient je brood door het te verliezen
in de stad zonder hart.
De naam klinkt als een begraafplaats,
dat weet je ook, net als ik.
De lucht is van zwart asfalt,
maan en sterren zijn van neon.
Lichten in de rijke wijken,
in de arme schijnt de zon niet eens.
De fonteinen spuwen bloed.
Beregeningssystemen spugen zweet.
Rioolputten, benzine.
Hun tuinen zijn van beton.
De regen die valt, zijn tranen.
De muziek, claxon en motor.
In de parken bloeien naalden.
Hun paradijzen heten alcohol.
Hun rivieren hebben droge bedding,
hun vrouwen verveling, frustratie.
Door de riolen gaat de man,
langs de straten marcheert de rat.
De mensen hebben vermoeide ogen.
Dromen van lood, haar van kolen.
De nachten wegen op hun schouders,
hun gedachten zijn teleurstelling.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
De fabrieken stelen je tijd.
Slechts twee dagen plezier
voor vijf ochtenden van kou
en onder de voet van de baas staan.
Hij verloor zijn leven door het te verdienen
in de stad zonder hart.
Zijn naam is... Verdoemenis.
Dat wist je ook, net als ik.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
De stad heet Verdoemenis.
