Manise

Onder de ijzige brug van de vergetelheid
Was mijn hart treurig achtergebleven.
Gewond door zinloze liefdes
Die samen geen enkel vers van een lied zongen.
Zuchtend slapend in de opsluiting
Onder de grijze ijzers van de betonnen brug.
En dromend van wat ik niet verwachtte
Van wat niet gebeurde en van wat niet is gebeurd.
En nu laat ze me achter
En nu wat zegt ze
Ik zag haar sterk
Ik gaf haar manise.
Het was de nacht, rechtvaardig, onvermijdelijk
Jouw laarzen die mijn aandacht vroegen.
Het was de mist, de maanlampen
De rook die rondjes draaide, jouw kromming zonder reden.
Het was de nacht, het was jouw aanwezigheid
Het was mijn verlangen, en onze desolatie.
Het was de spiegel die brak in jouw ogen
En van ver kwam jouw lied aan.
En nu laat ze me achter
En nu wat zegt ze
Ik zag haar sterk
Ik gaf haar manise.
En nu laat ze je achter
En nu wat zegt ze
Zag je haar sterk
Gaf je manise.
En nu ben ik het aan het pellen
En nu ben ik het aan het pellen...
Overgegeven zag je haar aan de snotaap
Ik leer haar wat dingen en geef haar te eten.
En het leven, het leven dat bedrog is
Greep jouw snotaap en maakte haar tot vrouw.
Nu leef ik, leef ik als een slaaf
Denken dat je gebruikmaakt van wat ik leerde.
Overgegeven zag je haar aan de snotaap
Ik leer haar wat dingen en geef haar te eten.
En nu ben ik het aan het pellen
En nu ben ik het aan het pellen...