El Gatiao Viejo

Acuclinau naast een bosje gras
Dat de woeste wind deed fluiten
De koude regen op zijn achterste
En bevroren tot op het bot
Vond ik die barre junimiddag
De arme oude kat

Ze hadden hem daar achtergelaten om te sterven
Mager, zonder kracht, moe en hongerig
Op een pad dat alleen maar modder was
Waar hij geen droog gras zou vinden
En wat nog erger is, helemaal alleen
Tegen de strengheid van de meedogenloze winter

Toen ik hem tegenkwam, zijn treurige ogen
Dof door de tijd
Keken me op een bijna menselijke manier aan
En een hinniken dat bijna een smeekbede was
Ontsnapte tussen zijn kromme tanden
En stak als een doorn in mijn borst

Toen ben ik langzaam naar hem toe gegaan
Spreek ik zoals je tegen een vriend praat
Ik gaf hem een klopje op zijn ribben
Die bijna door zijn huid heen kwamen
En uiteindelijk nam ik hem mee
Met een touw om zijn nek

Nu heb ik hem in de schuur van de boerderij
Deelt hij het maïs met mijn duif
Warm en slapend op een bed van gras
Alsof hij een goede hengst was
En hoewel hij oud is, de arme
Voor mij is het niet erg dat hij deze winter niet overleeft

Met zijn jaren zal hij me niets meer opleveren
Ook al wordt hij dik en gezond in goede tijden
Maar dat maakt me niets uit
Want ik nam hem niet om er voordeel uit te halen
En ik ben meer dan tevreden met de
Manier waarop hij naar me kijkt
Wanneer ik hem aanraak