Miseria Humana

Een nacht vol mysterie
Terwijl de wereld sliep
Zocht ik een verloren liefde
En passeerde het kerkhof
Vanuit de blauwe hemisfeer
De maan wierp haar licht
Op de koude muur
Van de heilige necropolis
Waar de doden worden bezongen
De uil zijn treurige elegie zingt

De maan bood haar helderheid
Aan de graven aan
En in het koude licht
Speelde de harp van de cipressen
Met die somberheid
Van mijn zusterhart
En inspireerden ze me met verlangen
Om de dood te ondervragen
Ik betrad het ijzige gebied
Van de menselijke ellende

Vergezeld van wierook
Bezocht ik de overledenen
En op elk graf liet ik
Een traan en een vers achter
Was ik daar als een schurk
Tussen niet-aanstootgevende wezens?
Verstoorde ik de gevangen
Van de verlaten graven?
Ik ging de doden zoeken
Uit angst voor de levenden

De nacht was prachtig
En de lucht vol geluid
En in een gouden dahlia
Leek elke ster
En de bries zonder ruzie
Omdat ze wispelturig en ijdel was
In deze mysterieuze woning
Stroomde vol betovering
En liet haar frisse kussen
In de menselijke ellende

De maan bleef stralen
In de blauwe lucht
En de wolken met hun sluier
Bedekten haar zonder angst
En in processie passerend
Door de geheime immensiteit
Ging de onrustige bries
En dartelde in de vlier
Die met zijn licht parelde
Diana, de bruid van de dichter

De maan die Diana is
In die mooie nacht
Opende zich als een gouden broche
Als een bloem van pracht
Ik voelde mijn voeten trillen
In zo'n sombere woning
En zoals ik me omdraaide
Trilde mijn hart

Onder een sombere cipres
En groen als de hoop
En met een dodelijke zegel
Stond er een lege schedel
Ik voelde angst en kou
Bij het zien van de schedel
Het leek alsof hij in zijn sfeer
Lachte om mij
En ik lachte om haar
Zien in zo'n ellende

Zeg me menselijke schedel
Wat is er met dat vlees gebeurd
Dat je mooie schoonheid gaf
Als een lelie in de lente
Wat is er met je haar gebeurd
Zo fragiel en zo licht
Goudkleurig als de ochtend
Van de dageraad
Wat is er met je gedachten gebeurd
Beantwoord mijn menselijke ellende

Schedel zonder passies
Zeg wat er met je ogen is gebeurd
Met welke moordzuchtige harten
Je hen in de knieën bracht
Die gevangen in illusies
Je met een heilige
Passie beminden die niet gemeen was
In deze rustige uren
Zeg wat je met je pupillen deed
Beantwoord mijn menselijke ellende

Schedel, wat een ongelukkige
Ik kus je in het zilveren maanlicht
En waarom vind je je plat
Als je neus zo lang was
Waar is de grijze massa
Van je denkende brein
Waar is het mooie gezicht
En je roze wangen
Die een minnaar in de koude nacht
Wilde opeten

Ik ben de schedel van degene
Aan wie je ooit zong
Want meer dan ik verdiende
Omdat ik niet zo mooi was
Als de eerste ster
De tulp van het oosten
Waar de ochtenden dansen
De dauw die zich verspreidt
Hier degene die om mij lacht
Zal morgen om hem lachen

Hier is de grote waarheid
Die op de trots drukt
Hier is de vriendelijke schoonheid
Gelijk aan de lelijkheid
Hier eindigt het kwaad
En de zo gewaardeerde goedheid
Hier is de getrouwde vrouw
Gelijk aan de vrijgezelle
Zei de schedel tegen me
Met een doffe stem

Ik luisterde naar die dingen
Zo vol afschuwelijke angst
Verliet dat heilige veld
Als een vluchtige vlinder
De volle en woedende maan
Zag dat in haar vluchtige licht
En de gedurfde schedel
Zei toen ik wegrende
Hier moet je terugkomen
En een schedel zal je zijn