Shoukei To Shikabane No Michi

(de weg van verlangen en de lijken)
Die dag herinnerde de mensheid zich

In de schemering voortgaand, wie zijn de schaduwen zonder hart?
Een onzekere toekomst bloeit altijd op de ijzige grond.
Telkens de nacht komt, keer op keer
Met koude handen streelt het ons de nek.

De schemering verraadt ons, bevend van woede,
Zelfs als we ons richten op de hel.

Als je de rest van je droom wilt zien, wat kun jij bieden?
De demon fluisterde zacht, maak een pad met de lijken.
Wat ligt er aan de andere kant van deze muur?
De waarheid waar ik naar verlangde in mijn kindertijd is daar dichtbij,
Aan het einde van de weg van de lijken.

In een doos vol pijn en wrok, herhaalt het zich.
Aan de uiterste rand van de herinneringen, stel ik vragen over de betekenis van vrijheid.
Ah, het had vol mogelijkheden moeten zitten.
In de schalen van de jongeren, wat heeft het lot in zich?
Is het de overkant van wie of een droom van wie?
Het verdriet en de haat verweven zich,
De paarse pijlen richten zich op elkaar.
Diegene die verlangt naar de vleugels van de vogels, kan naar de lucht zweven.
De demon, die de leugens van de lijken doorbreekt, vermag het pad te vinden.
Wat ligt er aan de andere kant van de lucht?
In de jeugdige dagen, gevangen genomen,
Verlicht de zon de weg aan het einde van de lijken.

Als je van boven naar de lucht kijkt, wat zie je dan eigenlijk?
Hier is het niet, ik wilde wel ergens heen gaan.
In de kindertijd droomde ik van het einde van deze grote wereld,
Het lijkt wel dat de onrechtvaardigheid zo diep geworteld zit, dat ik het kan onthouden.
De prijs van vrijheid is een koude aardbed.
Soms, mocht ik de gedaante van een god lenen, snijdt de rechtvaardigheid door de tanden.
Binnen en buiten de gevangenis, lijkt het wel de hel.

Zoveel zonden zijn er te dragen dat de stappen betekenis krijgen.
De demon kwam zachtjes, volgend de weg van de lijken.
Wat ligt er aan de andere kant van deze duisternis?
Wanneer zal de onrechtvaardigheid van mijn kindertijd eindelijk vervagen?
Aan het einde van de weg van de lijken,
Een wonder dat de boog doorboorde,
De vleugels spreiden zich,
Zelfs als het hart wordt gegeten,
Het is te vroeg voor het requiem,
De zon is nog niet ondergegaan.

We blijven doorgaan,
Verder dan de golven.