暁の鎮魂歌 (akatsuki no Requiem)

Waarom zijn aarde en lucht van elkaar gescheiden?
De wereld is wreed, maar toch mooi.

Voor degenen die stenen gooien en degenen die ze ontvangen,
is er een strategie die niet gemakkelijk te horen is.
Als de positie verandert, toont de rechtvaardigheid zijn tanden.
Wie blaft er in de kooi, is dat wel de ander?

In de schemering, waar ik mijn hart heb gegeven,
waar is het paradijs aan het einde van de nacht die ik blijf doorgaan?

Requiem! Requiem!
O, naamloze bloemen die deze nacht zijn verwelkt,
mag je in de dageraad vredig slapen.

Dageraad en schemering omarmen dezelfde eenzame kleur,
de schaduw van voorbijvliegende vogels brandt in de aarde.

Voor degenen die stenen oppakken en degenen die ze ontvangen,
is er een muur die niet gemakkelijk te overbruggen is.
Als je de waarheid verlangt, zal de wereld instorten.
Is de lucht die ik vanuit de kooi zie echt 'vrijheid'?

Voor de belofte die ik niet kan vervullen, bied ik een boeket aan,
de weg die ik blijf gaan, het paradijs komt steeds verder weg.

Requiem! Requiem!
O, vergankelijke bloemen die deze nacht zijn verwelkt,
mag je in de dageraad vredig slapen.

Als je echte vrijheid zoekt,
als je iets wilt afpakken,
zal je wat je is afgenomen,
terug willen eisen, dus houd je adem in.

De wereld is eenvoudig,
en daarom herhaalt het zich keer op keer,
met dezelfde tragedie.

Requiem! Requiem!
O, onschuldige bloemen die deze nacht zijn verwelkt,
mag je in ieder geval vredig slapen in de dageraad.

En als we ooit spreken,
laten we de verstrengelde oorzaken doorbreken.
Hé vriend, laten we elkaar ontmoeten in de dageraad zonder muren.