A Remojo

Als de sterren niet geteld zouden worden
Zou het om hen gaan en niet om onze blikken
Vervloekte maan, huid van hout
In mijn vijver weerspiegelen jouw zorgen zich niet

Zou het zijn dat ik me verstop waar de ochtenden zijn
En alle roddelaars weten niet van een steek
Waar, als ik wakker word en naakt
De bed is niet opgemaakt

Waar elke nacht ruikt naar een rit
Waar ik in stilte loop, waar de messen vliegen
Waar gedanst wordt door de aderen, waar, als ik ga, ik al wil terugkomen

Ik zal je over liefde vertellen, ik zal je de ogen bedekken
Ik ga in het water als jij dat wilt
In deze cel zonder mijn stem
Wat weet jij van liefde
Flonkerend de muren
En mijn verlangens willen weggaan
Zodat ik hier kan blijven als jij dat wilt

Zou het zijn dat ik doodga van de behoefte om met je te praten
Kom op, meisje, geef me een kus, vertel me daarna over je middag
Want die van mij zijn lelijker en nemen tijd weg om jou te zien
Zou het zijn dat ik verdwijn in jouw blik, moe van mijn afscheid
Door te rennen als een paard
Van de hondenbeten die ik je bied als je me niet wilt zien
Of zien

Wat ik in mijn borst heb
Zijn niet meer dan twee stiltes
Die zich laten noemen hartslagen
Te zijn de zieke bloemblad
Die, ondanks het lopen op bloemen
De harten tempert
Elke keer dat hij bij jou is