The Prodigal Son (높은 산들을 넘어)

Onverzadigbare honger, zelfs geen bessen meer
Pas toen besefte ik waar mijn pad naartoe leidt

Naar het huis van mijn vader ren ik snel
Nu is er niets meer dat ik kan doen
Liever als een dienaar leven in het huis van mijn vader
Dan alles verkwisten en zo verder gaan

Over hoge bergen, de rivier oversteek ik, naar het huis van mijn vader
Naar de schaduw waar ik kan schuilen, de rots waarop ik sta, het huis van mijn vader
Ren ik snel

Ik keer terug naar mijn vader, zonder hem kan ik niet leven
Ik kan niet als zijn zoon worden aangesproken, zie me als een van de dienaren

In de verte ontmoet ik de blik van mijn vader
Met al zijn kracht komt hij naar me toe en omarmt me
Hij kleedt me in mooie dingen
En noemt me weer zijn zoon

Dit is een verloren liefde, een gevonden liefde, een viering
Moelijk om Hem onder ogen te komen, maar
In mijn hoofd weet ik het, er is geen andere plek, het is het huis van mijn vader
Teruggaan is de enige manier om te overleven, mijn enige leven
Hij is de beste, geen ander
Zelfs als ik honderden keren val, helpt Hij me elke keer weer op
Hij laat me niet gaan, Hij blijft achter me aan komen
Het maakt geen zin, ik ren, Hij rent harder
Met mijn vuile, zwarte zelf, omarmt Hij me zoals ik ben
Met liefde bedekt Hij mijn voeten, mijn vingers, mijn hele lichaam
In de genade van mijn vader wordt alles in mij gewassen
Hij roept me weer als zijn zoon, niet als een dienaar
Ik weet dat ik het niet verdien, de reden voor hallelujah
Ik ga nooit meer terug
Ik zal niet terugkeren
Ik wil blijven, in het huis van mijn vader

Ren ik snel, ren ik snel