Il Galeone

Wij zijn de anemische bemanning
van een verachtelijk schip
waar de dood stilletjes
verhongert en ons neemt.

Nooit opent onze dageraad
heldere horizonten voor ons
en op het troosteloze dek
schreeuwt de wacht altijd.

Onze dagen vliegen voorbij
tussen stinkende rompen
we zijn magere, uitgeputte slaven
vastgebonden in ijzeren ketens.

De maan rijst op de zee
de sterren draaien aan de hemel
maar over onze lichten
ligt een somber doek.

Hordes verbrande slaven
gebogen om te zuchten aan de riemen
laten we deze ketens breken
of we sterven buigend in het roeien!

Wat is het, jammerende slaven,
dit roeien, roeien?
Beter om te sterven in de golven
op het wit van de zee.

Laten we roeien totdat het schip
vergaat op de branding
hoog de rode vlaggen
tussen het gefluit van de winden!

En laat de schuimende golf
met medelijden komen
maar laat op een dag over de martelaren
de zon van de anarchie opkomen.

Slaven, wapens op, wapens op!
De golf borrelt en stijgt
donderslagen, bliksemflitsen
op het fatale galeischip.

Slaven, wapens op, wapens op!
Laten we vechten met sterke armen!
Laten we zweren, zweren voor gerechtigheid!
Of vrijheid of de dood!
Laten we zweren, zweren voor gerechtigheid!
Of vrijheid of de dood!