Eduardo e Mônica

Wie zal ooit zeggen
Dat er geen reden is
Voor de dingen die het hart doet?
En wie zal zeggen
Dat er geen reden is?

Eduardo opende zijn ogen, maar wilde niet opstaan
Hij bleef liggen en keek hoe laat het was
Terwijl Mónica een cognac dronk
Aan de andere kant van de stad, zoals ze zeiden

Eduardo en Mónica ontmoetten elkaar per ongeluk
En praatten veel om elkaar beter te leren kennen
Een jongen van de cursus van Eduardo zei
Er is een leuk feest, en we willen ons vermaken

Vreemd feest, met rare mensen
Ik voel me niet goed, ik kan die drank niet meer aan
En Mónica lachte en wilde meer weten
Over de jongen die indruk probeerde te maken
En Eduardo, een beetje dizzy, dacht alleen maar aan naar huis gaan
Het is bijna twee, ik ga me verknallen

Eduardo en Mónica wisselden telefoonnummers uit
Daarna belden ze en besloten elkaar te ontmoeten
Eduardo stelde een snackbar voor
Maar Mónica wilde de film van Godard zien

Ze ontmoetten elkaar in het Parque da Cidade
Mónica op de motor en Eduardo op de fiets
Eduardo vond het vreemd en besloot er niet over te praten
Maar het meisje had verf in haar haar

Eduardo en Mónica leken totaal niet op elkaar
Zij was een Leeuw en hij was zestien
Zij studeerde Geneeskunde en sprak Duits
En hij zat nog in de Engelse les

Zij hield van Bandeira en Bauhaus
Van Van Gogh en de Mutantes, van Caetano en Rimbaud
En Eduardo hield van soapseries
En speelde tafelvoetbal met zijn opa

Zij sprak over het Centraal Plateau
Ook over magie en meditatie
En Eduardo was nog steeds bezig met
School, film, club, televisie

En ondanks alles wat anders was, kwam er ineens
Een verlangen om elkaar te zien
En ze ontmoetten elkaar elke dag
En het verlangen groeide, zoals het moest zijn

Eduardo en Mónica deden aan zwemmen, fotografie
Theater, handwerk, en gingen op reis
Mónica legde aan Eduardo uit
Over de lucht, de aarde, het water en de lucht

Hij leerde drinken, liet zijn haar groeien
En besloot te gaan werken (nee!)
En zij studeerde af in dezelfde maand
Dat hij slaagde voor de toelatingstest

En ze vierden samen
En hebben ook vaak samen ruzie gehad
En iedereen zegt dat hij haar aanvult
En vice versa, zoals rijst met bonen

Ze bouwden een huis zo'n twee jaar geleden
Ongeveer toen de tweeling kwam
Ze vochten voor geld, hielden het goed vol
De zwaarste tijd die ze hadden

Eduardo en Mónica zijn terug naar Brasília gegaan
En onze vriendschap doet ons verlangen in de zomer
Maar deze vakantie gaan ze niet op reis
Omdat de kleine van Eduardo aan het herstellen is

En wie zal ooit zeggen
Dat er reden is
Voor de dingen die het hart doet?
En wie zal zeggen
Dat er geen reden is?