Nei Giardini Che Nessuno Sa
Laura Pausini
In Tuinen Die Niemand Kent
Voel die ruwe huid
Een grote kou in de ziel
Zelfs een traan heeft moeite om naar beneden te komen
Te veel wachten om de hoek
Vreugde die niet van jou is
Deze onverenigbare tijd speelt tegen jou
Zo eindigt het dan
Vastgenageld aan een raam, wij
Melancholische toeschouwers
Van onmogelijke geluk
Zoveel uitgestelde reizen en al
Lege koffers van een eeuwigheid
Die pijn die je niet kent
Alleen hij zal je nooit verlaten, oh nooit!
Het is een toevlucht die ellende
Te veel haast in jouw groei
Er gebeuren geen wonderen meer
Nu niet meer
Luister niet naar die poppen
Raak die pillen niet aan
Die zuster heeft een goed karakter
Ze weet hoe ze met zielen om moet gaan
Ik zou je mijn ogen geven
Om te zien wat je niet ziet
De energie, de vreugde
Om je weer te laten lachen
Je ja zeggen, altijd ja
En je te laten vliegen
Waar je wilt, waar je weet
Zonder die lasten op je hart
De wolken verbergen
Die winter die je pijn doet
Je wonden verzorgen en dan
Een paar tanden meer om te eten
En dan je weer zien lachen
En dan je weer zien rennen
Vergeet het, er zijn mensen die vergeten
Aandachtig een bloem op een zondag
En dan stiltes, en dan stiltes
In tuinen die niemand kent
Adem je de nutteloosheid in
Er is groot respect, grote netheid
Het is bijna waanzin
Je weet niet hoe mooi het is om je vast te houden
Hier te zijn om je te verdedigen
En je aan te kleden en te kammen, ja
En je toe te fluisteren: geef niet op
In tuinen die niemand kent
Hoeveel leven hier voortkruipt
Alleen kwaaltjes, kleine bloedarmoedes
We zijn niets zonder fantasieën
Steun ze, help ze
Ik smeek je, laat ze niet vallen
Tenger, fragiel
Ontzeg ze niet een beetje van jouw liefde
Sterren die nu zwijgen
Maar een teken aan die lucht zullen geven
De mensen stralen niet
Als ze niet ook sterren zijn
En handen die nu trillen
Omdat de wind harder waait
Laat ze nu niet alleen
Dat de dood hen niet verrast
Wij zijn de ongeschikten
Die, ook al hebben we soms, niet geven
Vergeet het, er zijn mensen die vergeten
Aandachtig een bloem op een zondag
En dan stiltes, en dan stiltes
