Osíris

De uren verstrijken, de waanzin nabij
Vast in mijn poëzie
Veel hoogtes en laagtes, weinig vlakke grond
Ik ben dief en politie

Druppels vallen, zonder waarschuwing
Komend uit het hiernamaals
Van een onbewuste, al onhandelbaar
Die me geen rust laat in mijn bestaan

Langzaam roest deze wapenrusting
Moelijk om achter te laten
Ik heb een afspraak met mezelf
Die ik niet durf aan te gaan

Ik ben zo ver van mezelf
Dat ik mijn essentie niet zie
Arm jij, blad in vlammen
Ik stort mijn ongeduld op je af

In het oordeel van de doden voor Osiris
Zou mijn hart de balans breken
En toch, besef ik niet
Welke geest mijn wantrouwen zal baren

Maar ik beloof, aan niemand anders dan mezelf
Opnieuw te zegevieren in dit gepassioneerde spel
En de dag dat ik niet meer bang ben voor de afgrond
Zal ik degene bedanken die altijd aan mijn zijde stond

Ik wil geen overwinning zingen
Door te beschrijven wat ik voel
In mijn staat, na de glorie
En in een vreselijk moment

En jij, lied van woede en hoop
Ik beloof je niet te verlaten
Ik heb ook een knoop in mijn buik
Omdat ik je niet kan bevrijden

Maar, maar tenminste voor nu
Is jouw plek een lade
Want het is een gebrek aan respect, je te zingen zonder emotie

En deze indringer in mij, verdient het niet om te zingen
Je verdient iemand groters
In staat om je te vereeuwigen

In het oordeel van de doden voor Osiris