Ponkotsu Ningyou No Uta

Onze schattige armen en benen vallen eraf
Laten we teruggaan, laten we samen teruggaan, we moeten zeker terugkomen

Onze schattige zelf wordt vergeten en leeft verder

Sta op, de verworpenen schreeuwen
De pijn, ik steek mijn hand uit en ga ervoor

Maar nu laat de wind me niet meer gaan

Steeds meer komen er harde geluiden
De haat groeit, alles valt uit elkaar

Het valt af, het valt af, handen, vingers, armen, gewrichten

Jij gaat verdwijnen
Ik kijk altijd naar je
De mond valt eraf, de armen grijpen de modder en de wind

Zowel ogen als hart zijn eraf en leven nog steeds
Nooit meer terug kunnen keren, hier blijven

Ik ga verdwijnen
Jij kijkt altijd naar me
Het hoofd valt eraf, het vliegt door de dromen

Ik laat niet los, ik laat niet los, de haat breekt me
Nooit meer hier kunnen zijn, hier blijven.