Aparentemente

Lach, want ik lach als ik blijkbaar goed ben door jouw verlatenheid,
Als ik blijkbaar de straat op ga en zeg dat het goed met me gaat,
maar als dit huis kon praten
Zou het horen dat alles herinneringen heeft, dat mijn leven eenzaam verdergaat,
Zou het horen wat ik heb geleden,
Zou het horen hoeveel ik heb gehuild, omdat jij niet thuis bent,
Als je weggaat, kijk goed naar dit raam, want hier zal ik op je wachten,
En als ik blijkbaar goed ben door jouw verlatenheid,
Maar ik mis je elke keer als ik eet,
Elke keer als ik zoek in mijn ochtenden
En je niet zie, en deze eenzaamheid wil ik hier niet meer,
Want het is duidelijk dat ik niet kan leven zonder jou.

En hoe moet ik je vertellen dat dit huis zo eenzaam is
En hoe moet ik je zeggen dat ik bij jou wil zijn,
Hoe moet ik je vragen om me te vergeven,
Hoe moet ik je negeren als ik bij jou wil zijn.
Hoe moet ik zeggen dat ik je vergeten ben als ik je niet vergeet. (bis)

Neem alles mee, want het is niet normaal dat hier zoveel dingen blijven liggen,
En zelfs die glimlach die je in mijn geheugen hebt geschilderd en die over jouw liefde spreekt,
Beter dat er niets achterblijft,
Want het leven heeft geen zin als je hier niet bij me bent,
Ik weet niet hoe ik je moet zeggen dat ik van je hou, ik weet niet hoe ik je moet zeggen dat ik je mis,
Omdat je niet meer thuis bent, als je weggaat,
Hoop ik dat je ook je herinneringen meeneemt die me omhullen
En als ik aan je denk, knoopt het zich in mijn keel
En worden mijn ogen vochtig, maar ik huil nooit,
Omdat ik trots ben en verberg hoeveel ik je aanbid,
En deze eenzaamheid wil ik hier niet meer,
Want het is duidelijk dat ik niet kan leven zonder jou.