Rose

In de zandbak van de tijd hoorde ik eindelijk
het zachte geluid van een kloppend hart, dat ik niet eens kon aanraken
De schaduw van de liefde, ik rende blootsvoets verder
op een lentedag, achtervolgde ik de andere kant van jou.

In de wind wachtte het zand, als deze wereld de bodem van een fles was
zou ik het omdraaien, keer op keer, om samen met jou de toekomst te schetsen.

Geef me alsjeblieft de maan die ik zo liefhad,
eén seconde uit het boek, één seconde uit het boek.
De sterren die zijn afgevallen, glijden over mijn wangen
verlichtten de dageraad.

De bestemming van de lente is altijd krom
hoe meer ik iets wil vasthouden,
hoe moeilijker het is om het te omarmen.
De adem die van jou overbleef in de lucht,

kan de verdrietige momenten keer op keer
verdoezelen.

Zonder dat ik het merkte, ben ik ouder geworden,
maar ik zal je zeker ooit opzoeken in de liefde.

Ik wil dat je wacht op die dag,
zonder bang te zijn voor verandering.

Zoveel ik van je hield, laat me dan verder gaan
met één regel uit het boek, één regel uit het boek.
Herhalende woorden zonder geluid,
bevestigden dat jij er was.

De maan die ik zo liefhad, lachte voor het laatst,
eén seconde uit het boek, één seconde uit het boek.
De sterren die nooit bereiken, verlichten altijd
de dageraad.