Sonia

De uitgestrekte vlaktes
Bedekt met witte sneeuw zijn ze
En zijn de muren van deze gevangenis
Zo hoog dat zelfs de zon niet kan stralen.
De cellen zijn door de sneeuw bedekt
En binnen een cel zit een man
Zijn koortsige ogen zien spoken
En hij zingt een lied dat doet huilen.

Sonia, Sonia, jouw zwarte haren
In dromen heb ik je duizend keer gekust.
Nooit zal ik je kunnen vergeten
Jij bent de mooie bloem van de Volga.

Sonia, Sonia, mijn bestaan sterft
Gevangen in deze grote gevangenis
En voordat de sneeuw mijn hart gevangen neemt
Wil ik dat mijn vloek jou bereikt.

Toen je mijn vrouw was, hield ik van je
En met mijn liefde gaf ik je het leven
En blind van passie kon ik niet zien
Die laffe verraderij die ik ontdekte.
Jouw lippen waren de prooi van anderen
En ik zag een man die je omarmde
Toen stak ik mijn mes in zijn borst
En de rechter veroordeelde alleen mij.

Sonia, Sonia, ik weet niet of je bestaat
Niets van deze wereld bereikt me
Alleen, horden van kosakken
En hongerige wolven zijn hier.
Hoewel mijn herinnering in jouw geheugen
Omdat je gelukkig bent, er niet meer is
Zal ik in jouw dromen als een spook verschijnen
En dit verhaal zal ik je herinneren......