El aguacero (Canción de la Pampa)

Alsof hij zich verzet tegen het Lot
van het weven van lengtes en lengtes over de treurige vlakte
gaat de kar, krakend op de weg
die lijkt te openen, bij de stap van zijn witte schulp.

Wanneer het geraamte krijst
is dat een teken dat er een storm komt...
Een frisse zucht doet de weilanden rimpelen
en de horneros maken lawaai om de stortbui aan te kondigen...

En de Pampa is een groene zakdoek,
hangend aan de hemel,
uitgestrekt in de zon,
zoals het leven soms is
zonder schaduwen of wonden,
zonder verdriet of liefde...
De wind van de beek
brengt de geur van natte aarde
en in het gezang van de oude herder
lijkt de pampero
zijn verdriet te blazen...

De storm is plotseling losgebarsten
en de regen is een gordijn dat zich uitstrekt in de oneindigheid
terwijl de ossen, op het stoffige pad,
blazen van blijdschap alsof ze willen gaan...
Leve het gezang van de tero
die de stortbui begroet!
De droefheid van de weg is niet meer zo treurig
en in de duizeling voelt de herder de behoefte om te zingen.

Langanay, oude os, met een gevlekte rug,
stille partner van hetzelfde lijden,
hetzelfde juk bindt ons aan de weg...
Zwaar lot
van het gaan en gaan!
Waar ga je heen, gevlekte os
zonder dat de herder je volgt?
En de Pampa is een groene zakdoek,
hangend aan de hemel, die wil huilen...