Lamento Della Ninfa

Nog had de zon niet
De wereld verlicht die dag
Toen een jongedame naar buiten
Haar eigen huis verlaat

Op haar bleke gezicht
Was haar verdriet te zien
Vaak ontsnapte er
Een diepe zucht uit haar hart

Ze vertrapte bloemen
Dwaalde hier en daar rond
Haar verloren liefdes
Zo huilend gaat ze voort

Liefde, zei ze naar de hemel
Terwijl ze naar de grond keek
Waar is het geloof
Dat de verrader zwoer?
O arme ziel

Laat mijn liefde terugkomen
Zoals hij ooit was
Of dood me, zodat ik
Niet langer lijd

O arme ziel, ah meer, nee
Zoveel kou kan ik niet verdragen

Ik wil niet meer dat hij zucht
Als hij niet ver van mij is
Nee, nee, dat zijn martelingen
Zeg me niet meer, ach!

(ah arme ziel, ah meer nee, nee)

Waarom lijd ik om hem?
Hij staat zo trots
Want ja, als ik hem vlucht
Zal hij me dan nog smeken?

O arme ziel, ah, meer niet
Zoveel kou kan ik niet verdragen

Als zijn wenkbrauw helderder is
Dan die van mij niet is
Sluit hij al niet in zijn hart
Zo'n mooie liefde

O arme ziel, ah, meer niet
Zoveel kou kan ik niet verdragen

Nooit zul je zoete kussen
Van die mond krijgen
Nooit meer zoet, ah zwijg
Zwijg, want je weet het te goed!

Ja, tussen verontwaardigde tranen
Verspreidde ze haar stemmen naar de hemel
Zo mengt de liefde
Vlam en kou in de harten van geliefden.