Fado Falado

Treurige fado
Zwarte fado uit de steegjes
Waar de nacht als ze voorbijgaat
Meer tijd lijkt te vragen
Je hoort de stem
Inspirerende stem van een ras
Dat de wereld ons uitleide
Achter het blauw van de zee
Als de fado gezongen en gehuild wordt
Kan er ook gepraat worden

Pijnlijke handen op de gitaar
Die vreemde pijn ontketent
Onrustige, klagende handen
Trillende en ongeduldige handen
Verloren en sombere handen
Ellendige, zieke handen
Als er verraad, jaloezie en de dood is
En een hart dat hard klopt

Een heel eenvoudig verhaal
Oude buurt, een steeg
Een swingende marinier
En de sigarettenrokende Emilia
Die meer deugd had
Dan de eigenlijke Rosa Maria
Op een dag van de processie
Van de Heilige Gezondheid

De kussen die hij haar gaf
Breng hij van ver weg
Nam hij mee uit de zee
Ze waren wild en zout
En bij het terugkomen in de avond
Flonkerde het vrouwvolk
Uit de hele buurt van Alfama
Die fluisterde in het geheim
Dat hun schoenen
Samen sliepen
Onder hetzelfde bed

Via het raam van Emilia
Binnenkwam de maan
En de gitaar
Klaagde om de hoek van de straat,
Weemoedig en snikkend.
En daar thuis:

Tedere handen op de gitaar
Die vreemde pijn ontketent
Hongerige handen van verlangen
Ongeduldig als een kus
Handen van fado, van zonde
De gitaar streelt
Als een vrouwelijk lichaam
Om het uit te kleden en te kussen

Maar op een dag,
Maar op een heilige dag, kwam hij niet
Zij wachtte terwijl ze naar de maan keek, mijn God
Wat een lijden
Het maanlicht slaat op de huizen
Het maanlicht slaat op straat
Maar het markeert zijn schaduw niet
Ze zocht als een dolle
En toen ze om de hoek terugkwam
Zag ze hem met iemand anders
Aan zijn arm
Swingend, gelukkig, vrij
Met een fado-look en een vreemde blik
Een kruidnagel achter zijn oor
En vastgeklemd aan zijn rode lip
Wat resteert van een sigaret
Vuur en as in de steeg,
Zij ziet, wat een man
Het vuur in haar borst
De as in zijn blik

En de jaloezie kwam als vuur
Brandde, zijn borst bloedend
Het was als de wind die kwam
Vlammen aansteken, het vuur laten groeien
Het was de infernale visie
De verschrikkelijke afbeelding die in de buurt verscheen
Het was de liefde die zwoer
Die zwoer en loog
Er stromen duizelingen door een schreeuw
Recht of vervloekt dat zal verliezen
Trek het mes, schoft
Er is niemand die je helpt
Je moet sterven
Er klinkt lawaai in de steeg
Wat een vrouw is dat
Wat een passie toont die
En een lichaam valt bloederig
Op de stenen van de straat

Zorgzame, genereuze handen
Die geen wrok kennen
Handen die de fado begrijpen
En de pijn ervan verstaan
Handen die niet liegen
Als ze voelen
Andere handen om te strelen
Handen die straffen, die straffen
Maar die weten te vergeven

En beetje bij beetje kwam de liefde terug
Als vuur brandde
Die koortsige monden
Het was een liefde die terugkwam
En het ongeluk omruilde
Om gelukkiger te zijn
Het was een herboren licht
Een droom, een leven
Weer aan het opkomen
Het was een liefde die kwam
Die weer begon te glimlachen

Er zijn lachjes in de lucht
En de zon die pulseert
Er zijn schreeuwen van kleur
Er is vreugde in de steeg
En uit elk raam
Hernijst een bloem
Vergeving kwam en daarna
Gelukkig zijn ze samen
Daar gaan ze zij aan zij
En zeg maar of het mogelijk is of niet
Om over de fado te praten.