La Cama Vacía

Vanuit een somber ziekenhuis
Waar hij was opgenomen
Bijna agonisch en omgeven
Door een grafstilte
Met zijn gebruikelijke tederheid
Die hij altijd toonde
Misschien met moeite of niet
Vanaf zijn sombere bed
Een zieke vriend van mij
Schreef me deze brief

Beste vriend, ik zou willen
Dat je bij het ontvangen van deze
Je goed voelt, en dat het geluk
Je overal vergezelt
Voor mijn part, kan ik slecht
Zeggen dat het beter met me gaat
Verdrukt is mijn pijn
Geveld op mijn afschuwelijke bed
Ben ik een arme skelet
Dat zichzelf afschuwt

De brief is om je te zeggen
Dat als je ooit kunt
Kom me gezelschap houden
Jij die zoveel van me hield
Ik ben zo alleen en zo verdrietig
Dat ik zonder me in te houden huil
Niemand wil me meer
Iedereen toont zich onbarmhartig
Van zoveel vrienden van mij
Is er niemand gekomen om me te zien

Vandaag geef ik je gelijk
En zie in mijn eenzaamheid
Dat deze zogenaamde vriendschap
Slechts een illusie is
Wanneer je in goede doen bent
Heb je vrienden in overvloed
Maar als het wrede lot
Ons in een afgrond duwt
Zien we dat alles een leugen is
En dat er geen trouwe vriend is

Nou, zo neem ik afscheid
En bij het zetten van een punt
Ontvang een loyale omhelzing
Van degene die altijd van je heeft gehouden
Aan je moeder, die ik niet vergeet
Geef ook mijn herinneringen door
Toon haar veel devotie
En overspoel haar met liefde
Jij die haar hebt, zorg voor haar
Als je maar wist hoeveel ze waard is!

De zondag kwam, en vol verlangen
Voor die trouwe vriend
Bracht ik een bezoek aan het ziekenhuis
In angst en verdriet
Stilte ging ik
Naar de plek waar ik wist
Dat ik zijn bed zou vinden
Maar daar vond ik hem niet
En verbaasd bleef ik staan
Toen ik het lege bed zag.