La guácara
Isabel Parra
De Slak
Slak noemen ze me,
ik heb de vorm van een slak,
ik leef in de stille vochtigheid,
ik vlucht voor de zonnestralen.
Wanneer de winter begint
en de aarde vochtig wordt
en het zaadje ontkiemt
en de tak weer groener wordt,
kom ik tevoorschijn.
Ik kom uit mijn schuilplaats
en op het natte zand
achter mijn langzame gang
laat ik een zilveren spoor achter.
De zoon van de boer,
de dikke jongen,
wanneer de honger hem kwelt
legt hij mijn lichaam op het vuur.
Ik kronkel van de pijn
op de genadeloze kolen
vragend om meer medelijden
voor mijn onschuldige lichaam,
wat een pijn, oh, wat een pijn!
Maar de ondeugende jongen
lacht om mijn agonies
en als hij ziet dat ik al gebraden ben
vreet hij me met plezier op.
Slak noemen ze me,
ik heb de vorm van een slak,
mijn ogen zijn twee kleine stukjes
die mijn verdriet weerspiegelen.
Wat een pijn, wat een pijn!
Wat een pijn, oh, wat een pijn!
