Como Una Historia

(Voor Víctor Jara)

Jaren zijn voorbij, maar blijven bij mij,
het was daar in Santiago, en ik leerde jou vrij.
Het zou in het park zijn, dat weet ik zeker,
achttien september, ik zie je al komen, een teken.

Met zelfverzekerde stappen breng je de kleur
en het veld van Chili vult je stem met fervor.
Als student wil je het beste doen,
je jasje, zo bescheiden, kent ook de zoete zoen.

Van wie arriveert uit groene bergen,
en woont in een kamer van vreemde zorgen,
ik herinner me de naam van de wijk niet meer.
Met jouw oprechte lach voel ik me weer.

Het zijn de momenten waarin je alles zoekt,
dat het theater je dorst naar creatie voedt.
Het lied van het volk, het leven, de liefde,
langs de rivier breekt mijn stem, zo gevoelig.

Een bescheiden podium waar de Cuncumén
weet dat hij eindelijk zijn anjer heeft gezien,
zingend de tonadas die weten te beminnen,
dansend de cueca, vandaag zie ik je weer, zo beminnend.

De Viola zei dat Víctor deed
de gitaar spreken, poëzie deed ontstaan,
zingend over het menselijke met de grote gitaar,
was hij een jonge wijze van het grote gebaar.

De tijd gaat voorbij, vult ons met liefde,
de mooie Joanita gaf je haar hart, zo zoet.
Het zal met je dochters zijn, het zal met Amanda zijn,
dat je leven verandert, dat je rust vindt, zo fijn.

Op een dag besluit je, hier in de Peña,
dat ik mijn lied laat klinken naast mijn vlag, zo sereen.
Jaren van strijd, jaren van doen,
de vaderland wacht om weer te bloeien, zo zoet.

Ik weet niet hoe je van plek kunt veranderen,
met zoveel geduld, zoveel te verhandelen,
luisteren naar anderen, zingen en onderwijzen,
met een kopje thee samen, zo te verfrissen.

Wie de reden van je gitaar zag,
beet in de wortels van de Nieuwe Lied.
Toen het volk zei, strijdlied, zo krachtig,
zong ik je toen, en zal je altijd blijven zingen, zo machtig.

September is weer, de pijn die je voelt,
het is in de vroege ochtend, de dood wacht, zo koel.
Er zal geen troost meer zijn voor deze pijn.
Er zal nooit vergeten worden wat er is gebeurd, zo schijn.