Romance de Valentia

Er was weinig op de weg
Zo weinig dat er niets was,
Omdat hij niets had, had hij niet eens
Een moeder die hem wilde.
Hij was een treurig fanatiekeling,
Die zocht naar de kans
Om zijn hart voor een stier
In een omheining achter te laten.
Romance van moed
Geschreven met een witte maan
En de charme van Andalusië
In de velden van Salamanca.

Aanvallen, mooie stier,
Aanvallen, alsjeblieft...
Het maakt me geen reet uit om te sterven,
Want niemand zou om me huilen.
Hier is er geen arena, geen man,
Geen kostuum van tabak en goud.
Hier is er geen arena, geen man
Die voor een stier staat.
Als je me doodmaakt, let er niet op,
Ik geef je zelfs mijn vergeving...
En omdat ik geen moeder heb,
Laat de Macarena me beschermen
Als je me aan een hoorn hangt.

Elke nacht sprong ze
Zonder angst over de omheining
En speelde ze met het lot
Met de stier op de hele weg.
Misschien was het de rode
Die hem aanviel
En bijtend in zijn zij
Liet hij hem gewond achter.
Romance van moed
Gekleurd met een witte maan
En bloed van Andalusië
In de velden van Salamanca.

Vaarwel, arena van Sevilla,
Je zult me nooit meer zien,
De gele zand onder mijn voeten,
Met zoveel dromen erover,
Vaarwel, cape van zee,
Die mijn metgezel was,
Sterven in deze strijd
Is iets voor een goede matador.
Nu gekleed in draden
Zal de fan niet zien
En omdat ik geen moeder heb,
Laat de Macarena me beschermen
En me haar zegen geven.

En daar bleef ik tussen de beesten,
Niemand zag me vallen,
Niemand zei zelfs iets?
Geen Onze Vader voor hem...
Voor hem droeg geen vrouw
Rouwkleding...
Voor hem luidde geen klok
Bij het aanbreken van de dag.
Maar in plaats daarvan, tussen de zuchten
En tussen de kaarsen, lachte ze,
In San Gil, de Macarena,
Oh, hoe ze huilde van verdriet
Om de dood van de jongen.