Run Run Se Fue Pa'l Norte

In een auto vol vergeten,
voor het licht van de dag,
vanaf een station van de tijd,
besloten om te gaan.
Ren Ren is naar het Noorden gegaan,
ik weet niet wanneer hij terugkomt.
Hij komt terug voor de verjaardag
van onze eenzaamheid.

Na drie dagen, een brief
met een letter als een koor,
vertelt hij dat zijn reis
steeds langer duurt,
vertrekt uit Antofagasta
zonder een teken te geven,
en vertelt een avontuur
dat ik moet spellen.
Oh oh oh, wat een ellende.

Temidden van een menigte
waar hij mee moest omgaan,
was er een overstap door de schuld
van de laatste orkaan,
in een gebroken haven
bij Vallenar,
met een kruis op zijn schouder
moest Ren Ren oversteken.

Ren Ren vervolgde zijn reis,
bereikte het Tamarugal.
Zittend op een steen
begon hij te mijmeren,
wat als dit, wat als dat,
nooit, en bovendien,
dat het leven een leugen is
en de dood de waarheid.
Oh oh oh, wat een ellende.

Het ding is dat een tas
begon te rondslingeren,
haalde papier en inkt tevoorschijn,
misschien een herinnering,
zonder verdriet of vreugde,
zonder glorie of genade,
zonder woede of bitterheid,
zonder gal of vrijheid,

leeg als de leegte
van de aardse wereld.
Ren Ren stuurde zijn brief
omdat hij het gewoon deed.
Ren Ren is naar het Noorden gegaan,
ik ben in het Zuiden gebleven,
tussenin is er een afgrond
zonder muziek of licht.
Oh oh oh, wat een ellende.

De kalender verstrakt
door de wielen van de trein,
de cijfers van het jaar
op de rand van het spoor.
Hoe meer de ijzers draaien,
hoe meer wolken in de maand,
hoe langer de sporen,
hoe zuurder het daarna is.

Ren Ren is naar het Noorden gegaan,
wat kunnen we eraan doen,
zo is het leven dan,
doornen van Israël,
gekruisigd liefde,
kroon van minachting,
de spijkers van de marteling,
azijn en gal.
Oh oh oh, wat een ellende.