Dama Antañona

De heldere wapens, jij was de roos
Romantische heren zeiden gisteren
Wat een mooie bruinette die ik zag
Toen ik de mis van tien verliet

Kijkend, liet je je parelmoeren hoofd zakken
En onschuldig ontweken
Je ogen de lichtstraal, die vluchtig de blos aanstak
In de blonde plooien van de Andalusische sluier

Dama van vroeger, zo vriendelijk
Eer was jouw schild
Wist in haar pracht te verenigen
De liefde en het thuis
Nachten onder de maan hoorde ze
Serenades bij het balkon
En van de overgegeven minnaar accepteerde ze
De tederheid terwijl ze een wals danste

Prachtige meisjes van deze tijd
Met paarse lippen en kolenzwarte ogen
Korte rokken, karmijnrode wangen, vrijmoedig met een sportieve houding

Hysterische blikken die de man uitdagen
En ondeugende bewegingen die de foxtrot oplegt
Toch draagt haar wezen in zich
Onschuld, deugd en oprechtheid

Dronken van kinderlijke blijdschap, bedacht ze een vreemde outfit
Wilde in de danszaal schitteren
De verkleedkleren van weleer, lange onderrokken droeg ze
En bij het aansteken van de mantilla
Toonde de Caraïbische vrouw zich eeuwig
Zoals vroeger, vrouw en bloem