Callejón

Een lampje dat knippert
liggend en oud op jouw hoek,
pralend dat het je verlicht,
misschien fluistert het omdat je huilt.
Tien boompjes als een rozenkrans,
gestukte gras van de wrede winter,
alleen waken ze trouw en teder
over jouw treurige nachten van immense rust.

Steeg,
het lot verkocht ons beiden,
ik ben een treurige pelgrim
zonder richting en zonder einde.
Steeg,
jij zult mijn vertrouweling zijn,
ik loop met gebogen hoofd
en waar ik heen ga weet ik niet.
Net als ik
bloedt ook jij uit een wond,
de stad vergeet jou
en zij heeft mijn liefde vergeten.
Steeg,
om die reden zoek ik jouw schuilplaats
ver weg van de wereld bij jou
dom mijn pijn te verdoezelen.

Wanneer de dauw jouw rokken nat maakt,
jouw bittere verdriet huil je om haar,
zoals mijn leven heb je geen sporen
en nooit heeft een wagen jouw kwaad doorkruist.
Alleen op de nachten van heldere maan
komt een stelletje je wiegen,
en bij het afscheid laat het vaak
geluidvolle kussen achter als glas.