Bocanada

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Spreekt de rook, zwemt de rook
En roeit in spiralen

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Openen zich lege ruimtes
Die twee niet kunnen ademen

Om te vervagen, de tijd rekken
Een pad zonder einde
Verre vreugde van de ene blik naar de andere
Verdwijnend

Wanneer er niets meer te zeggen valt
Versmelten met de rook
Kronkelend door de rede

Van alles wat besloten is
Rekt de tijd zich en vergeet ik
Vergeet ik, net als jij
Uh, in de afwachting, zwerven we onverschillig
Door de ruimte die achterbleef

Om te vervagen, de tijd rekken
Een verhaal zonder einde
Verre vreugde van de ene blik naar de andere
Verdwijnend