El Ermitaño

Op een verre heuvel
Woonde een eremiet

In angst, dag en nacht
At hij niet, sliep hij niet
Treurig om iets wat hem kwelde
Want zijn kind was ziek

Maar op een vroege dag
Besloot hij naar het dorp te gaan

Met zijn zieke jongen
In de armen van zijn vader
Trillend zei hij zachtjes
Vader, ik voel dat ik sterf

En toen ze in het dorp aankwamen
Keken veel mensen naar hen
Ze schreeuwden naar de boer
Jij hebt dat kind vermoord
De man huilend zei tegen hen
Red mijn zieke jongen

Ze legden hem op het gras
En belden de dokter

Die zei, beste man
Je jongen reageert niet
Hij leeft niet meer, hij is dood
En huilend omhelsde hij hem

Eremiet, dat was zijn fout
Eremiet, dat was zijn fout