El Poema Negro

Toen ik stierf, omhelsde ze me
En met een gebroken, treurige stem
Zei ze dat ter herinnering aan deze liefde
Ze me haar witte schedel naliet

Dat ik die uit haar eigen graf moest stelen
En dat in mijn blije of treurige uren
Haar geest van de hemel zou komen
En door haar heen zou kijken naar mij

En de tijd verstreek
Voel ik haar stem
Die me roept
Houd je belofte!

Eindelijk kwam de nacht
Vol duisternis en wind
De regen sloeg tegen de daken en de donder
De zee brulde in de verte

Brandend hart, gevangen in angst
Klimde ik over de muur van de doden
Voelde onmiddellijk haar aanwezigheid
In dat oude kerkhof

Niets zal veranderen
Je zult daar altijd zijn
Mij aankijkend
Ook al kunnen je ogen
... Mij niet meer zien!

Door de sombere straten
Van de woestijn van de doden
Bereikte ik zo mijn bestemming
Omringd door kransen en heiligen

Een lamp gaf me het licht
Ik verbrak haar marmer met een hamer
Een stinkende lucht
!... Een sterke geur van de dood!

Aan de achterkant van de kist
Tussen verband en beten
Kookte de zee van wormen
Die haar langzaam opslokten

Van haar stralende ogen
Bleven twee grote gaten over
En van die mond die zo vol passie was
Een stomme en vreselijke lach

Deze liefde
Is mijn pijn
De waanzin
Tegen de rede

Van haar schoonheid die straalde als een ster
Was er daar zelfs geen spoor
Het was een informe en verrotte vod
Ik keek haar treurig aan, stil, levenloos
Mediteerde over de feesten van de dood
En zonk in het open graf

Trillende handen strekte ik uit
Naar de immense kookpot van wormen
Zocht naar de verbindingen in mijn keel
Nervositeit deed me draaien, er waren knarsen
Van losgerukte en gebroken botten
Totdat ik de graven zag

Ik vluchtte bang tussen de wrede schaduwen
Gelovend dat de doden in drommen
Hun ontweken vormen oprichtten
Rennend om hun schedel te redden
Die stijve en stille metgezel
Van de sombere nacht van het niets

Dat gebeurde... Het was gisteren... Vandaag, op mijn tafel
Als het laatste puin van haar schoonheid
Bevroren, stil, lijkbleek en levenloos
Rust ze op mijn boeken in een hoop
Als een gigantische en witte roos
!Die de lach van de dood tentoonstelt!

Haar grote kassen als twee grotten
Kijken me onbeweeglijk en eeuwig aan
En dromend zie ik haar veranderen
In wat ze was en begint dichterbij te komen

Ik voel me van haar, ik voel haar van mij
Maar al snel wekken mijn pupillen me
Om me het beeld van de dood te tonen
Die statisch en somber naar me kijkt

Wanneer ik sterf
Mooie schedel
Zal je me vergezellen
Tot in de eeuwigheid