Owari to Mirai

Als het einde komt, blijven de lagen [MONO] bestaan
Zelfs zonder waarheid, kan ik geloven dat het iets betekent

Vroeger draaide ik me om, dacht dat de antwoorden leugens waren
Maar als ik mijn ogen sluit, ben ik bang dat alles zal verdwijnen

Als mijn gezongen stem jou bereikt en je mijn hart vastpakt en beweegt
Zou je dan een beetje glimlach voor me willen tonen, terwijl ik alleen kan zingen?

Ik stond stil en werd verward door de herhalende stemmen
Toch had ik niet de moed om mijn oren te sluiten, ik was
Verloren in de richting... heel lang, heel lang

Kijk, de gewoontes die zo diep zijn ingesleten, worden alleen maar leeg
Woorden die ik vergat, komen plotseling weer bij me op... verstikkend

De dagen die ik heb opgebouwd, schreeuwen dat het leugens zijn, hoe dom
Zonder het te beseffen, leerden de woorden die we uitwisselden me één voor één

(Kijk, zachtjes)
Deze tranen hebben me geleerd over eenzaamheid en vriendelijkheid
(Kijk, nu al)
Voor mijn ogen is er niemand, de wereld is stil en stilgevallen

Als mijn gezongen stem jou bereikt en je mijn hart vastpakt en beweegt
Zou je dan een beetje glimlach voor me willen tonen, terwijl ik alleen kan zingen?