Morta Per Autoprocurato Aborto

Jouw kamer vol bloemen
met twee messen als getuigen van een ritueel zonder meester
Een ritueel, de enige remedie voor de vrijheid die ontzegd is, voor gebroken wil
Tussen het bloed overwon zij op de grond haar oorlog
Zonder te spreken, zonder te beschuldigen van haar drie maanden
van pijn, van wrok, van angst
Hier is het beeld en ineens lijkt het absurd
De straten zijn van boter, we glijden, we zakken weg, wat deden we
Waar is de moed om het leven te blijven geven
Tussen de puinhopen als de mensen ons niet meer horen
Misschien geven ze een paradijs aan vrouwen zoals zij
Die zo hebben besloten en in al deze vernietiging
Zoek ik een andere richting, maar ik ben al te ver weg
Dat ding brandt in mij, diep van binnen, in mij
De ziel kronkelt, wat is er gebeurd, wat blijft er nu over
Wat ben ik, de verloren kreten
Haar gebeten handen...