In questa Reggia
Giacomo Puccini
In dit paleis
Turandot
In dit paleis, al duizend jaren en meer,
klonk een wanhopige schreeuw.
En die schreeuw, door geslacht en geslacht
vond hier in mijn ziel zijn toevlucht!
Prinses Lou-Ling,
lieve en serene voorouder die regeerde
in jouw sombere stilte van pure vreugde,
en je daagde onwrikbaar en zeker
de harde heerschappij uit,
vandaag herleef je in mij!
De Menigte
Het was toen de koning der Tartaren
zijn zeven vlaggen ontplooide.
Turandot
Toch in de tijd die iedereen herinnert,
was er ontzetting en angst en het gebrul van wapens.
Het koninkrijk verslagen! Het koninkrijk verslagen!
En Lou-Ling, mijn voorouder, gesleept
door een man zoals jij, zoals jij
vreemdeling, daar in de afschuwelijke nacht
waar haar frisse stem doofde!
De Menigte
Al eeuwen slaapt zij
in haar enorme graf.
Turandot
O prinsen, die met lange karavanen
van overal ter wereld
hier komen om jullie lot te werpen,
ik wreek op jullie, op jullie
die puurheid, die schreeuw en die dood!
Die schreeuw en die dood!
Nooit zal iemand mij hebben!
Nooit, niemand zal mij hebben!
De horror van wie haar doodde
leeft in mijn hart.
Nee, nee! Nooit zal iemand mij hebben!
Ah, herboren in mij is de trots
van zoveel puurheid!
Vreemdeling! Probeer het geluk niet!
De raadsels zijn drie, de dood is één!
Calaf
Nee, nee! De raadsels zijn drie,
één is het leven!
Turandot
Nee, nee! . . .
. . . De raadsels zijn drie, de dood is één!
Calaf
De raadsels zijn drie, één is het leven!
De Menigte
Aan de vreemde prins
bied de gedurfde proef aan,
o Turandot! Turandot!
