Giro Di Notte

Nachtelijke rondgang met kapotte schoenen, de gedachten dansen,
ik hoor de noten, een hand die ze raakt, de straten praten.
Ze zeggen keer terug, laat je niet meer zien tot het licht wordt maar
ik blijf hier, droom me als een eenhoorn.
Ik rook de mist, daarna laat ik alleen inkt eruit komen als een inktvis,
de monster in mij komt naar buiten, mijn slaap spat uit elkaar.
Ik denk dat in het heden de sterren verwisseld zijn met de lantaarns,
ze hebben de verliezers genomen en gemengd met de kampioenen.
Nu laat ik de pijn me achtervolgen, ik heb het niet gezaaid,
het lijkt wel alsof er sneeuw op mijn hart is gevallen.
Ik bereid de tassen voor, groet de trutten,
neem twaalf dronken om de twijfels te onderdrukken en voel dat
ik het contact verlies met alles wat mooi is,
zij geeft me haar hart, ik heb een mes, buiten is er alleen een haven, ik neem een paraplu.
Ik hoop dat het regent zonder enige bewijs,
ik hoop dat de regen de stront van me af kan wassen en een nieuw persoon kan creëren,
maar ik weet dat het niet mogelijk is, alleen de pijn verandert je van binnen,
ik bel mijn beschermengel maar het lijkt alsof hij is uitgeschakeld.
De voldoening komt niet, het is een grote klaagzang,
tijd van stront 1-0 voor jou, bal in het midden.

Ik heb gigantische zorgen, zware gedachten,
als ik het aanraak, doe ik pijn, ik moet handschoenen aan.
Misschien is het tijd om toe te geven dat het probleem alleen van mij is,
waarschijnlijk ben ik het probleem.
Ik snijd de contacten zoals ze spaghetti zijn, vecht met draken,
ze zeggen nu moet je betalen, ik heb voeten die op naalden trappen.
Door de tranen lijken mijn ogen op meren,
ik zoek de magische dag maar die bestaan hier niet en er zijn geen tovenaars.
Ik schrijf treurige liedjes, droom van krachten zoals in Misfits,
maar ze strijden om me als een slaaf te houden zoals de suddist.
Ik zoek de vrede tussen synthesizers en koor,
liever dan nog een dag daarbuiten door te brengen.
Ik zet de koptelefoon harder tot het vervormt en loop alleen,
ik tel de druppels op mijn jas, ze laten een teken achter zoals pokken.
Ze proberen me te overtuigen, ze fluisteren dat (wat?) ik op hen kan vertrouwen,
ik houd hun hand niet vast, als ik de kans heb, verslind ik ze.
Als ik zeg dat ik geen woede voel, dan lieg ik,
ik zeg dat het goed met me gaat, maar dat is alleen maar een verdoezeling.
De voldoening komt niet, het is een grote klaagzang,
het heeft geen zin om je vrij te voelen terwijl je een kooi van binnen hebt.